Lekker lijf
Martanja is niet zo groot, en dat vindt ze niet altijd even leuk. Maar, eigenlijk is ze ook wel een beetje trots op haar korte gestalte. Lees mee over verschillende lijven en waardevolle lichamen!
Ik zal je eens wat vertellen: ik ben niet zo groot. Toen ik net een beetje aan het daten was met mijn hubby William kwam ik hem eens tegen op school. Het was in de pauze, en ik liep door de schuifdeuren naar binnen. Hij liep door de schuifdeuren naar buiten. Ik zag hem al een tijdje aan komen, want hij is een lange vent. Ik zocht oogcontact, maar kreeg het niet. Ik zei hoi, maar hij zei niks terug. Een paar dagen later kwam ik hem tegen in de kantine. Ik liep naar de automaten, hij kwam daar precies langs. Ik zei hoi, maar hij zei niks terug. En dat was dus gênant. Toen ik het later aan hem vertelde zei hij dit bijna letterlijk: ‘oh, ik denk dat ik over je heen gekeken heb’.
Dat is natuurlijk heel grappig, achteraf. Toen vond ik het wat minder leuk. Ik vind het nog steeds niet altijd even leuk dat ik kleiner ben dan de rest, want ik moet me vaker legitimeren dan mijn zusje en mensen schatten me vaak niet op waarde. Ze denken dat ik een stagiaire ben, of nog maar 18, terwijl ik toch echt al een stuk ouder (en wijzer?) ben.
Te weinig of te veel?
Volgens mij hebben bijna alle vrouwen en meisjes een haat-liefde verhouding met hun lichaam: te grote kont, te weinig heupen, te grote borsten, te lang, te kort, te dikke armen, te dunne benen, te grote voeten of te kleine. Noem het maar op. En dat is natuurlijk begrijpelijk, we streven allemaal naar een perfect beeld van ons zelf. Maar eigenlijk is dat ook suf: waarom zouden we niet gewoon trots zijn op het lichaam dat we gekregen hebben? Je hebt het een beetje geërfd van je ouders: ik heb net als mijn moeder een kleine kont en slanke benen, maar ook vollere borsten en bredere schouders. En net zoals mijn moeder ben ik niet zo lang. Maar, net zoals aan de kant van mijn vader heb ik die karakteristieke donkerbruine ogen, het ronde lijf en donker, vol haar.
Je lichaam is je dus ‘geschonken’ door je familie en laat ook een beetje zien dat je daarbij hoort (in Williams familie zijn bijna alle vrouwen lang, slank en blond, bij mij dus rond en donker). Je eigen lichaam maar niks vinden is dus eigenlijk verafschuwen wat je hebt mee gekregen aan genen en eigenschappen.
Sexy mollig
En ik moet eerlijk zijn: ja, ik zou graag een paar centimeter langer willen zijn. Maar aan de andere kant: waarom eigenlijk? Ik ben toch gewoon goed zoals ik ben? William keek eerst een paar keer over mij heen, maar dat is hem daarna nooit meer gebeurd. En weet je waarom? Hij was onder de indruk van me. Hij vond me een pittig meisje, die waarschijnlijk de jongens van zich af moest slaan. Hij vond me ‘sexy mollig’. En dat is één van de grootste complimenten die ik ooit over mijn lichaam heb gehoord. William houdt van mijn lichaam, omdat het me (ook) maakt wie ik ben!
Dus: laat niemand neer kijken op je lichaam: je hebt het gekregen en is waardevol voor je! Het bepaalt mede wie jij bent! Het doet pijn als anderen je lichaam afkraken, omdat je te lang of te dik bent, of omdat je lichaam hen op een bepaalde manier niet aanstaat, maar ik zeg je dit: boeie! Laat anderen maar denken! Je lijf is van jou, en niemand kan je wat maken!
